niedziela, 13 styczeń 2013 14:05

Zmiany w VAT od 1 stycznia 2013 roku

Oceń ten artykuł
(7 głosów)

Dwa nowe rozporządzenia Ministerstwa Finansów, które weszły w życie dnia 1 stycznia 2013 roku, wprowadzają wiele zmian przede wszystkim w zakresie fakturowania. Podatnicy muszą zdawać sobie sprawę z konieczności zaznajomienia się z nowymi zasadami, ponieważ od wejścia w życie zmian w 2013 roku wystawianie faktur sposobem obowiązującym jeszcze w roku poprzednim jest nieprawidłowe.

Rozporządzenia Ministra Finansów:

z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej,  oraz

z dnia 11 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, mają na celu pełniejsze dostosowanie polskich przepisów do dyrektywy Rady 2010/45/UW.

Kontrole biznesowe

Według przepisów każdy podatnik ma obowiązek zapewnić autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność faktur od momentu ich wystawienia - bądź otrzymania - aż do zakończenia okresu przechowywania. Celem tej regulacji jest dokładne odzwierciedlenie faktycznych transakcji. Termin kontroli biznesowych został wprowadzony jako kolejny sposób na spełnienie tych wymogów. Kontrole biznesowe odnoszą się zarówno do faktur elektronicznych, jak i papierowych i polegają na zapewnieniu wiarygodnej ścieżki audytu między wystawioną fakturą a sprzedażą - dostawą towarów bądź świadczeniem usług.

Dane na fakturze

Nowe rozporządzenie fakturowe pozostawia bez zmian część danych, które muszą być umieszczone na fakturze. Wśród nich można wymienić między innymi nazwę (rodzaj) towaru czy usługi oraz stawki podatku. Od 1 stycznia 2013 roku tak samo jak dotychczas wykazujemy i zaokrąglamy kwoty podatku.

Najbardziej istotne zmiany w 2013 roku dotyczą niektórych podatników stosujących metodę kasową lub rozliczających VAT w procedurach szczególnych. Dodatkowe oznaczenia na fakturach, takie jak między innymi „procedura marży dla biur podróży” i „metoda kasowa” muszą być stosowane przez tych podatników. Nie oznacza to jednak, iż nie mogą oni dodatkowo stosować starych oznaczeń, jeśli ułatwi im to zachowanie płynności procedur księgowych albo na przykład nie wpłynie na konieczność modyfikacji systemów księgowych. Zawsze jednak należy pamiętać, że to nowe oznaczenia są obowiązkowe. Stare można stosować, jednak nie jest to obligatoryjne.

Powyższa zasada dotyczy też innych danych na fakturze. Na przykład od 1 stycznia 2013 roku oznaczenie „Faktura VAT” zastąpiono wyrazem „Faktura”, co nie znaczy, że podatnik nie ma prawa stosować starego oznaczenia. Mali podatnicy rozliczający się metodą kasową nie muszą umieszczać na fakturach terminów płatności, co nie oznacza, że nie mogą tego robić. Podobnie w przypadku numerów rejestracyjnych samochodów na fakturach paliwowych. Nowe regulacje znoszą obowiązek podawania tych informacji, jednak nie zabraniają podatnikowi tego czynić. Przedsiębiorca może postanowić, że dla celów dokumentacyjnych firmy lepiej będzie zamieszczać na fakturach takie dane.

Zmiany w VAT w 2013 roku w zakresie fakturowania zasadniczo upraszczają ten proces. Podatnicy nie muszą już stosować wielu obligatoryjnych wcześniej określeń i danych, jednak mogą wprowadzić inne określenia lub podawać inne informacje, jeśli będzie to korzystne dla firmy.

Dodatkowo niewielkie zmiany o charakterze redakcyjnym zostały  wprowadzone w przepisach omawiających transakcje trójstronne. Nieznacznie zmieniły się też regulacje odnośnie możliwości określenia na fakturze także kwot podatku dotyczących wartości poszczególnych sprzedaży - dostarczanych towarów i wykonanych usług.

Powyżej omówione zmiany obowiązujące od 1 stycznia 2013 roku zostały wprowadzone w § 5 rozporządzenia fakturowego. Odzwierciedlają one § 5, § 7 ust. 1-2, § 23, § 25 rozporządzenia fakturowego obowiązującego do końca 2012 roku. Celem wprowadzonych zmian jest dostosowanie polskich przepisów do regulacji dyrektywy 2006/112/WE, zmienionych przez dyrektywę 2010/45/UE.

Nowe oznaczenia obligatoryjne
Jak wspomniano powyżej, nowe rozporządzenie zmienia niektóre oznaczenia faktur wystawianych przez pewne grupy podatników. Modyfikacja ta została wprowadzona w związku z brzmieniem art. 226 dyrektywy 2006/112/WE. Wprowadzone zostały następujące oznaczenia:
•    „
metoda kasowa” zamiast dotychczasowego „Faktura VAT-MP” (§ 5 ust. 2 pkt 1 nowego rozporządzenia jest dostosowaniem do art. 226 pkt 7a dyrektywy 2006/112/WE)
•    „samofakturowanie” (§ 5 ust. 2 pkt 2 nowego rozporządzenia jest dostosowaniem do art. 226 pkt 10a dyrektywy 2006/112/WE)
•    „procedura marży dla biur podróży” zamiast dotychczasowego „Faktura VAT marża” (§ 5 ust. 2 pkt 3 nowego rozporządzenia jest dostosowaniem do art. 226 pkt 13 dyrektywy 2006/112/WE)
•    „procedura marży - towary używane”, „procedura marży - przedmioty kolekcjonerskie i antyki”, „procedura marży - dzieła sztuki” zamiast dotychczasowego „Faktura VAT marża” (§ 5 ust. 2 pkt 4 nowego rozporządzenia jest dostosowaniem do art. 226 pkt 14 dyrektywy 2006/112/WE)
•    „odwrotne obciążenie” zamiast jednego z trzech dotychczas obowiązujących dla tego rodzaju transakcji oznaczeń (§ 5 ust. 2 pkt 5 nowego rozporządzenia jest dostosowaniem do art. 226 pkt 11a dyrektywy 2006/112/WE)

Nazwa podatnika
Zgodnie z nowymi regulacjami dla podatnika będącego osobą fizyczną prawidłowymi danymi identyfikacyjnymi są imię i nazwisko. Dodatkowo osoba fizyczna może stosować obok imienia i nazwiska nazwę firmy bądź nazwę skróconą.
Natomiast podatnik nie będący osobą fizyczną ma obowiązek podawać na fakturze nazwę bądź nazwę skróconą, którą podał w zgłoszeniu identyfikacyjnym. Nie jest też błędem podawanie jednocześnie nazwy skróconej i nazwy pełnej.
Adres w przypadku osoby fizycznej
Podatnicy będący osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą nieraz mają wątpliwości, jaki adres powinni podawać na wystawianej fakturze. W świetle przepisów Ustawy o VAT powinien to być adres siedziby działalności gospodarczej. Ustawa nie określa jednak, czy podatnik będący osobą fizyczną powinien wskazywać adres zamieszkania czy adres głównej siedziby prowadzenia działalności, jeśli jest on inny niż adres zamieszkania. Zasadniczo należy przyjąć, że jest to adres podany przez podatnika w zgłoszeniu identyfikacyjnym, czyli adres zamieszkania. Jeśli jednak główne miejsce prowadzenia działalności znajduje się pod innym adresem, należy podać ten inny adres. Na fakturze można podawać także inne adresy, na przykład adres dostawy towarów bądź świadczenia usług. Należy jednak pamiętać, że te dodatkowe informacje nie mogą zakłócać czytelności faktury.
Faktury wystawiane przed podatników zwolnionych z VAT
Od 1 stycznia 2013 roku faktury mogą być wystawiane także przez podatników zwolnionych z VAT. Do tej pory mogli oni wystawiać jedynie rachunki. Zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, 848 i 1101) rachunki wystawiane przez nieVATowców traktowane są jak faktury. W myśl § 17 pkt 4 nowego rozporządzenia fakturowego podatnik zwolniony z VAT będzie mógł wystawiać zarówno faktury, jak i rachunki na starych zasadach.
Zgodnie z § 4 rozporządzenia fakturowego obowiązującego od 1 stycznia 2013 roku faktury nadal będą wystawiać czynni podatnicy VAT, którzy posiadają numer identyfikacji podatkowej, jak też i podatnicy dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2011 r. Nr 177, poz. 1054 oraz z 2012 r. poz. 1342).
Faktury uproszczone
Rozporządzenie fakturowe obowiązujące od 1 stycznia 2013 roku umożliwia podatnikom wystawianie tak zwanych faktur uproszczonych w przypadku, gdy kwota transakcji nie przekroczy 100 euro lub równowartości tej kwoty. W Polsce przyjęto kwotę 450 zł zgodnie z art. 399 i 400 dyrektywy 2006/112/WE. Faktura uproszczona daje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego. W przypadku, gdy kwota transakcji nie przekroczy 450 zł, podatnik może wystawić zarówno fakturę uproszczoną, jak i tradycyjną - zawierającą pełny zakres danych. Należy jednak podkreślić, że faktury uproszczonej nie można wystawić w następujących przypadkach:
•    na żądanie osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej
•    w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów
•    przy sprzedaży na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, dla której zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca bądź nabywca towaru
•    przy sprzedaży w formie wysyłkowej - z terytorium kraju oraz na terytorium kraju
Zakres danych, które państwa członkowskie muszą umieszczać na fakturze uproszczonej, został określony w art. 226b dyrektywy 2006/112/WE. Zgodnie z tymi wytycznymi na fakturze uproszczonej muszą się znaleźć:
•    data wystawienia faktury
•    dane identyfikacyjne podatnika świadczącego usługę lub będącego dostawcą towarów
•    nazwa (rodzaj) towaru bądź usługi
•    kwota VAT bądź dane potrzebne do jej obliczenia
Dodatkowo faktura, która jest dokumentem lub notą uznaną za fakturę zgodnie z art. 219, musi mieć jednoznaczne i wyraźne odniesienie do faktury pierwotnej, a także wskazywać na dane ulegające zmianie.
Wnikliwi podatnicy mogą zauważyć, że powyżej wymienione dane swoim zakresem bardzo przypominają dane podawane na paragonie fiskalnym. Należy tu jednak zaznaczyć, że dopisanie numeru NIP na paragonie nie czyni z niego faktury uproszczonej. Uznanie takiego paragonu za fakturę uproszczoną byłoby niezgodne z wytycznymi określonymi w przepisach.
Regulacje dotyczące wystawiania faktur uproszczonych zawiera § 5 ust. 4 pkt 6 rozporządzenia fakturowego. Celem tych regulacji jest implementacja art. 220a dyrektywy 2006/112/WE, dodanego przez dyrektywę 2010/45/UE. Należy przy tym zaznaczyć, że dane określone w przepisach unijnych są minimum, jakie musi zawierać faktura uproszczona. Ustawodawca dał podatnikom dużą dowolność w kwestii umieszczania na fakturach uproszczonych różnych innych danych, które mogłyby na przykład uprościć lub wspomóc proces dokumentacji w firmie.
Rozliczanie VAT metodą kasową
Istotne zmiany od 1 stycznia 2013 roku objęły małych podatników rozliczających się metodą kasową i zostały wprowadzone do ustawy o VAT art. 11 ustawy deregulacyjnej.
Moment powstania obowiązku podatkowego
Najważniejszą zmianą jest zniesienie 90-terminu, po upływie którego mały podatnik zobowiązany był do rozliczenia podatku VAT, nawet jeśli kontrahent nie uregulował swoich zobowiązań. Od 1 stycznia 2013 roku mały podatnik rozliczający się metodą kasową zobligowany jest do rozliczenia podatku dopiero w momencie uregulowania należności przez kontrahenta. Dotyczy to sytuacji, gdy kontrahentem małego podatnika jest czynny podatnik VAT. Jeśli dostawa towarów lub wykonanie usługi dostały dokonane na rzecz innego podmiotu, obowiązek podatkowy powstaje w momencie uregulowania należności - w całości lub w części - lub w 180. dniu od dokonania sprzedaży, jeśli taka zapłata nie nastąpiła. Zmiany te zostały wprowadzone w art. 21 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.
Odliczanie podatku naliczonego
Niewielkie zmiany zostały także wprowadzone w sposobie odliczania podatku naliczonego przez podatnika rozliczającego się metodą kasową. Mały podatnik zyskuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur kosztowych w rozliczeniu za kwartał, w którym uregulował on całość lub część należności. W przypadku częściowej zapłaty mały podatnik będzie mógł odliczyć podatek tylko za tę część, którą zapłacił. Od 1 stycznia 2013 roku zmienił się również sposób odliczania podatku naliczonego z dokumentów celnych. Zgodnie z art. 86 ust. 16 ustawy o VAT odliczenia tego będzie można dokonać w okresie rozliczeniowym, w którym mały podatnik otrzymał taki dokument.
Przepisy przejściowe
Ustawodawca przewidział także wprowadzenie przepisów przejściowych. Zgodnie z art. 22 ust. 1 i 2 ustawy deregulacyjnej obowiązujące do końca 2012 roku zasady rozliczeń będą obowiązywały dla wszystkich czynności wykonanych przed 1 stycznia 2013 roku. Czynności dokonane po 1 stycznia 2013 roku są już objęte nowymi regulacjami. Podobna zasada obowiązuje w przypadku dokumentów celnych.
Należy również podkreślić, że od 1 stycznia 2013 roku podatnik, który nabył towar lub skorzystał z usług małego podatnika, będzie mógł odliczyć podatek naliczony wynikający z wystawionych przez niego faktur dopiero w rozliczeniu za okres, w którym uregulował należności. Zmiany te zostały opisane w § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (§ 18 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług – Dz. U. Nr 73, poz. 392, z późn. zm.).
Kiedy nie można stosować metody kasowej
Zgodnie z art. 21 ust. 6 ustawy o VAT kasowej metody rozliczania nie można stosować - tak jak to było do końca 2012 roku - w przypadku świadczenia usług telekomunikacyjnych za pomocą jednostek takich jak karty telefoniczne, żetony itp., czyli umożliwiających korzystanie z usług w systemie przedpłaconym. Podobnie w przypadku dostaw towarów za pośrednictwem automatów, wewnątrzwspólnotowej dostawy i przemieszczeń towarów do magazynów konsygnacyjnych oraz otrzymywania subwencji, dotacji itp. W wymienionych przypadkach obowiązek podatkowy powstaje na zasadach ogólnych.
Faktury
Mały podatnik rozliczający się metodą kasową od 1 stycznia 2013 roku inaczej oznacza wystawiane faktury. Zamiast dotychczasowego oznaczenia „Faktura VAT-MP” należy stosować oznaczenie „metoda kasowa”. Faktura wystawiona bez tego oznaczenia uważana jest za nieprawidłową. Mały podatnik może natomiast stosować dodatkowo stare oznaczenie, o ile na fakturze znajdą się wyrazy „metoda kasowa”. Nowe przepisy znoszą obowiązek zamieszczania na fakturze terminów płatności należności.
Zgłoszenie do urzędu skarbowego
Podatnik, który nie chciał korzystać z metody kasowej na nowych zasadach, na zawiadomienie o rezygnacji z niej miał czas do 15 stycznia 2013 roku. Według art. 22 ust. 3-5 ustawy deregulacyjnej zarówno zawiadomienie o rezygnacji z metody kasowej, jak i wybraniu tej metody, składa się do 15 stycznia.
Deklaracje wciąż kwartalne
Nie zmienił się natomiast sposób składania deklaracji. Mały podatnik stosujący metodą kasową zgodnie z art. 99 ust. 2 ustawy o VAT rozlicza się kwartalnie i składa w urzędzie skarbowym deklaracje do 25. dnia miesiąca następującego każdym kwartale.
Należy podkreślić, że zgodnie z art. 86 ust. 17 i 18 Ustawy o VAT wszystkie powyższe regulacje obowiązują dla czynności dokonywanych w okresie, gdy mały podatnik stosuje metodę kasową.
Ulga na złe długi
Od 1 stycznia 2013 roku obowiązują nowe regulacje dotyczące tak zwanej ulgi na złe długi. Zmodyfikowane przepisy ułatwiają życie podatkom będącym wierzycielami, którzy nie mogą ściągnąć od kontrahenta należnej zapłaty za fakturę.
Prawo wierzyciela
Zgodnie z nowym brzmieniem art. 89a ust. 1 i 1a Ustawy o VAT podatnik będący wierzycielem ma prawo do skorygowania podstawy opodatkowania i podatku należnego, jeśli od terminu płatności za usługę lub dostawę towaru na terytorium kraju minęło 150 dni, a należność nie została uregulowana. Dotychczas obowiązywał termin 180 dni. Wierzyciel nie może jednak dokonać korekty, jeśli najpóźniej w dniu złożenia deklaracji dług zostanie zapłacony lub zbyty w jakikolwiek sposób. Ponadto dłużnik nie może być w trakcie postępowania upadłościowego lub likwidacji przedsiębiorstwa. Obie strony - dłużnik i wierzyciel - musza być czynnymi podatnikami VAT, zgodnie z art. 89a ust. 2 pkt 3 ustawy o VAT. Weryfikacji można dokonać przez internetową bazę Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEiIDG) lub Krajowy Rejestr Sądowy (KRS).
Korekta podatku
Prawo do złożenia korekty przysługuje w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150. dzień od upływu terminu płatność. Podatnik może dokonać korekty również w późniejszych okresach, jednak musi zmieścić się w terminie 2 lat od dnia wystawienia faktury, która nie została uregulowana.
Jeśli kontrahent ureguluje całość lub część płatności po dokonaniu przez wierzyciela korekty podatku, należy zwiększyć podstawę opodatkowania i zapłacić podatek na należny w rozliczeniu za okres, w którym ta wpłata została dokonana. Podobnie w przypadku, gdy należność zostanie zbyta w jakiejkolwiek formie. Zgodnie z art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku zapłaty części należności należy dokonać korekty w odniesieniu do tej części.
Istotną zmianą, która weszła w życie 1 stycznia 2013 roku jest zniesienie konieczności informowania dłużnika o skorzystaniu z ulgi na złe długi. Wierzyciel nie musi oczekiwać na potwierdzenie odbioru wysłanego do dłużnika zawiadomienia, nie musi też powiadamiać o dokonanej korekcie, czyli wysyłać kopii zawiadomienia złożonego w organie podatkowym (art. 89a ust. 2 pkt 3 ustawy o VAT).
Nowym obowiązkiem podatnika korzystającego z ulgi na złe długi jest złożenie wraz z deklaracją informacji o dokonanej korekcie. Zawiadomienie to zależy wypełnić zgodnie z wzorem VAT-ZD, który został określony w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 2012 r. w sprawie wzoru zawiadomienia o skorygowaniu podstawy opodatkowania oraz podatku należnego. Zgodnie z art. 89a ust. 5 ustawy o VAT w informacji tej należy wskazać kwotę korekty oraz dane dłużnika.
Obowiązki dłużnika
Przepisy obowiązujące od 1 stycznia 2013 roku nakładają dodatkowe obowiązki na dłużnika. Niezależnie od tego, czy wierzyciel skorzystał z ulgi na złe długi, czy nie, dłużnik musi skorygować odliczony wcześniej podatek naliczony, jeśli nie ureguluje całości lub części faktury do 150. dnia od upływu terminu płatności.
Korekty należy dokonać w rozliczeniu za okres, w którym minął 150. dzień od dnia terminu płatności. W myśl art. 89b ust. 1 Ustawy o VAT podatnik będący dłużnikiem nie musi cofać się do okresu, w którym odliczył podatek naliczony za fakturę, której później w całości lub w części nie uregulował.
Zgodnie z art. 89b ust. 1a Ustawy o VAT dłużnik nie będzie musiał korygować podatku, jeśli najpóźniej 150. dnia od upływu terminu płatności ureguluje należność. Uregulowanie długu po upływie tego terminu uprawnia podatnika będącego dłużnikiem do dokonania powrotnej korekty. W myśl art. 89b ust. 4 Ustawy o VAT podatnik ten musi dokonać odpowiedniego oznaczenia w deklaracji podatkowej.
Dokonanie korekty podatku za nieuregulowaną fakturę dokumentującą zakup towaru lub skorzystanie z usługi jest kwestią istotną, ponieważ zgodnie z art. 89b ust. 6 Ustawy o VAT nie dopełnienie tego obowiązku skutkuje nałożeniem sankcji w wysokości 30% kwoty podatku naliczonego, który podlega korekcie. Osoby fizyczne podlegają w tym względzie pod Kodeks karny skarbowy.
Należy też zwrócić uwagę na nowe wzory deklaracji VAT-7, VAT-7K i VAT-7D, wprowadzone przez rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług.
Przepisy przejściowe
Ustawodawca przewidział także wprowadzenie przepisów przejściowych. Zasadniczo prawo do ulgi na złe długi na nowych zasadach obowiązuje dla tych wierzytelności, które powstały po 1 stycznia 2013 lub których 150. dzień od terminu płatności należności za fakturę upłynął już w 2013 roku. Jeśliby przeliczyć te daty, to uldze na złe długi na nowych zasadach podlegają nieuregulowane należności, których termin płatności upłynął 4 sierpnia 2012 roku lub później.
Nabycie samochodów
Ustawa z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie niektórych ustaw zachowuje aż do 31 grudnia 2013 roku dotychczas obowiązujące zasady odliczania VAT od nabycia samochodów osobowych, innych pojazdów samochodowych oraz paliwa do napędu tych pojazdów. Kwestię odliczania podatku od tych towarów w dalszym ciągu reguluje art. 3 – 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652, z późn. zm.).
Kredyt pod zwrot VAT
Nowelizacja Ustawy o VAT wprowadza nowy przepis dotyczący możliwości zabezpieczenia kredytu środkami pieniężnymi przysługującymi podatnikowi z tytułu zwrotu podatku VAT. Podatnik, który chce skorzystać z tego mechanizmu, musi złożyć do naczelnika urzędu skarbowego odpowiednie upoważnienie. W upoważnieniu tym podaje numer rachunku banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, na który może zostać przekazana kwota zwrotu podatku VAT. Upoważnienie to jest nieodwołalne i musi zostać potwierdzone przez podmiot udzielający pożyczki - bank bądź spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową, zgodnie z art. 87 ust. 2 Ustawy o VAT.
W myśl art. 76b § 2 ustawy Ordynacja podatkowa podatnik nie może skorzystać z kredytu pod zwrot VAT, jeśli w dniu złożenia deklaracji jest wobec niego prowadzone postępowanie w celu ustalenia lub określenia wysokości zobowiązań podatkowych.
Art. 87 ust. 10a Ustawy o VAT określa, jakie dane muszą znaleźć się w upoważnieniu:
•    data wystawienia
•    imię i nazwisko bądź nazwa podatnika i adres
•    nazwa podmiotu udzielającego kredytu i adres
•    numer NIP podatnika
•    numer NIP podmiotu udzielającego kredytu
•    numer rachunku, na który ma być przekazany zwrot
•    wskazanie, jakiej deklaracji podatkowej dotyczy upoważnienie
•    wskazanie kwoty zwrotu podatku - zabezpieczenia kredytu
•    podpis podatnika
W przypadku, gdy podatnik korzysta z kredytu pod zwrot VAT, pierwszeństwo w otrzymaniu zwrotu podatku ma bank lub spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa. Nawet jeśli występuje zaległość w zobowiązaniach podatkowych, które zostały ujawnione po złożeniu deklaracji lub konieczne jest zajęcie wierzytelności z tytułu zwrotu podatku w postępowaniu egzekucyjnym, zwrot najpierw zostaje wpłacony na konto kredytodawcy. Zasady te zostały określone w art. 76b § 4 ustawy Ordynacja podatkowa. Jednocześnie kredytodawca ma prawo do uzyskiwania informacji o sprawach podatkowych prowadzonych w stosunku do kredytobiorcy. Zgodnie z 306ha ustawy Ordynacja podatkowa podatnik musi złożyć pisemną zgodę na pobieranie tych danych z organu podatkowego.
W myśl art. 76b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa zwrot podatku przekazany na rachunek bankowy banku bądź kasy traktowany jest jak przekazany na rachunek podatnika.
Przeliczanie na złote kwot w obcych walutach
Od 1 stycznia 2013 roku podatnik ma prawo wybrać, w jaki sposób przeliczy kwotę w walucie obcej. Do tej pory kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania przeliczało się z obcej waluty na złote według średniego kursu tej waluty ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na dzień przed powstaniem obowiązku podatkowego. Od 1 stycznia 2013 roku podatnik zamiast takiego przeliczenia może wybrać przeliczenie na złote według średniego kursu wymiany Europejskiego Banku Centralnego w dniu poprzedzającym powstanie obowiązku podatkowego. Waluty inne niż euro w EBC przelicza się względem euro.
Natomiast jeśli podatnik wystawi fakturę zanim powstanie obowiązek podatkowy, walutę należy przeliczyć według kursu ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na dzień przed wystawieniem faktury i odpowiednio kursu ogłoszonego przez Europejski Bank Centralny.
Zasada określona w art. 31a ust. 1 i 2 ustawy o VAT została wprowadzona w związku z koniecznością implementacji dyrektywy 2010/45/UE. 

WDT i WNT - obowiązek podatkowy
Zmiany wprowadzone od 1 stycznia 2013 roku w przepisach regulujących kwestię powstawania obowiązku podatkowego w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów i wewnątrzwspólnotowym nabyciu nie wpływają na moment powstania obowiązku podatkowego. Tak jak do tej pory będzie on powstawał z dniem wystawienia faktury, nie później niż do 15. dnia kolejnego miesiąca. Inaczej natomiast będzie się traktowało dostawy ciągłe - dłuższe niż jeden miesiąc - towarów transportowanych z jednego państwa członkowskiego na terytorium drugiego państwa członkowskiego. Takie dostawy będą uznawane za dokonane pod koniec każdego miesiąca, po zakończeniu dostaw.
Od 1 stycznia 2013 roku otrzymanie całości lub części zapłaty przed dokonaniem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub wewnątrzwspólnotowego nabycia nie rodzi już obowiązku podatkowego i nie trzeba z tego tytułu wystawiać faktury.
Wprowadzenie powyższych zmian, które określa art. 20 ust. 1-3 oraz ust. 5-7 ustawy o VAT oraz ustawa deregulacyjna, było spowodowane koniecznością implementacji dyrektywy Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. UE L 189 z 22.07.2010, str. 1) oraz nieimplementowanych dotychczas przepisów dyrektywy Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do miejsca świadczenia usług (Dz. Urz. UE L 44 z 20.02.2008, str. 11)
Przepis przejściowy
Zgodnie z art. 20 ustawy deregulacyjnej kwota zaliczki otrzymanej przed 1 stycznia 2013 roku i udokumentowanej fakturą nie wlicza się do postawy opodatkowania transakcji, jeśli przed wejściem w życie nowych przepisów spowodowała ona powstanie obowiązku podatkowego z tytułu otrzymania zapłaty - w całości lub w części - przed dokonaniem transakcji wewnątrzwspólnotowej.
Miejsce opodatkowania usług wynajmu środków transportu
Do końca 2012 roku Ustawa o VAT regulowała jedynie kwestię wynajmu środków transportu na okres nieprzekraczający 30 dni i 90 dni w przypadku jednostek pływających. W przypadku takiego wynajmu krótkoterminowego za miejsce opodatkowania należy uznawać miejsce, w którym środek transportu został oddany do dyspozycji klienta. Przepisy art. 28b ust. 1 oraz art. 28j Ustawy o VAT obowiązujące od 1 stycznia 2013 roku regulują kwestię wynajmu długoterminowego. Jeśli osobą, której środki te zostały przekazane, jest podmiot niebędący podatnikiem, to miejscem świadczenie usług jest siedziba usługobiorcy, ewentualnie stałe miejsce zamieszkania bądź zwykłe miejsce pobytu. W przypadku statków rekreacyjnych jest to miejsce, w którym statek jest oddany do użytku, o ile jest to jednocześnie siedziba lub stałe miejsce prowadzenia działalności.
Powyższe zmiany zostały wprowadzone w art. 28j Ustawy o VAT w związku z koniecznością pełniejszego dostosowania polskich przepisów do art. 4 ww. dyrektywy Rady UE 2008/8/WE.

 

Czytany 9944 razy Ostatnio zmieniany czwartek, 02 styczeń 2014 14:26